تحلیل نوسانات آب قابل بارش جو ایران طی دوره‌های مختلف داده‌های بازکاوی شده NCEP/NCAR

هدف از این مطالعه، تحلیل تغییر روند آب قابل بارش جو ایران متناسب با تغییر ابزار اندازه‌گیری داده‌های جو بالا است. بدین منظور داده­های فشار و رطوبت ویژه از پایگاه داده جو NCEP/NCAR وابسته به مراکز ملی پیش‌بینی محیط‌زیست (NCEP) و مرکز ملی تحقیقات جوی (NCAR) استخراج و مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفت. در این مطالعه به‌منظور تحلیل روند از رگرسیون بهره گرفته شده است. نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که توزیع میانگین و ضریب تغییرات مکانی آب قابل بارش در هر سه دوره با افزایش ارتفاع کاهش و برعکس ضریب تغییرات مکانی آب قابل بارش افزایش داشته است. نتایج حاصل از تحلیل روند بیانگر این است که آب قابل بارش جو ایران طی سه دوره بازکاوی شده داده‌های جو بالا (1948-1957، 1958-1978 و 1979-2012) تغییرات متفاوتی را پشت سر گذاشته است. به‌گونه‌ای‌ که در دوره اول، با وجود اینکه بین 01/ تا 04/ میلیمتر افزایش داشته است، لیکن به لحاظ آماری در سطح 95 درصد اطمینان معنی­دار نبوده است. این در حالی است که در دوره دوم نصف مساحت کشور روند افزایشی داشته است که فقط 25 درصد از این مقدار در سطح 95 درصد اطمینان معنی‌دار است. در دوره سوم برعکس دوره دوم هرچند که اکثر مساحت کشور روند معنی‌داری در سطح 95 درصد اطمینان آماری نداشته است اما، نزدیک به 70 درصد مساحت کشور از روند کاهشی برخوردار بوده است. بنابراین می‌شود گفت که عوامل گوناگونی باعث ناهمگنی در سری‌های اقلیمی می‌شوند که مهم‌ترین آن‌ها شامل تغییر در زمان ثبت پارامترها، تغییر تجهیزات و ابزار، تغییر روش‌ها و تکنیک‌های اندازه‌گیری و  تغییرات محیطی است.